(1954)
Marek Chlanda (1954) w swej pracy – rysunku, rzeźbie, malowaniu, w spektaklach, w rozważaniach – opisuje świat. Czyni to w sposób pełny, jak mało kto dzisiaj. Całościowość aspiracji i wielorakość środków, którymi się w sposób swobodny i naturalny posługuje, a także dialogowanie z wcześniejszymi dokonaniami twórczymi, stawia go w szeregu ważkich następstw w sztuce w Polsce; owoce pracy Chlandy są tego samego gatunku, co Wyspiańskiego, Witkacego, Kantora czy Grotowskiego.
Sztuki wizualne postrzega on jako spektakl, cała zaś jego praca i życie iluminowane są przez głęboki namysł nad światem i (w dalszej kolejności) nad sztuką. Jego praca twórcza jest pomocą życiową. Dlań i dla odbiorców. Efekty tej pracy są wysublimowaną – choć prostą – sztuką. Na zawsze.