Jerzy Wroński
Jerzy Wroński (1930-2016)
Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa. W trakcie studiów współtworzył z przyjaciółmi Grupę Nowohucką, która zainaugurowała w Krakowie nurt malarstwa materii. Wszyscy jej członkowie zostali następnie przyjęci do Stowarzyszenia Artystycznego Grupa Krakowska. Od roku 1960 zajmował się pedagogiką artystyczną, początkowo w Krakowie, następnie w UMCS w Lublinie, a od roku 1975 – Filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie. Związany z Galerią Krzysztofory w Krakowie, także z Galerią Muzalewska w Poznaniu.
Prowadzona od ponad pięćdziesięciu lat działalność artystyczna jest ciągiem doświadczeń polegających na eksploracji żywiołowych procesów naturalnych oraz ujawnianiu tkwiącego w nich potencjału twórczego. Początkowo były to monochromatyczne obrazy-reliefy, kształtowane przy udziale pełzającego płomienia, potem „akwarele metamorficzne” oraz „rysunki dyfuzyjne”, w których inny żywioł – woda – użyty w mikroskopijnych ilościach, stanowił główną siłę sprawczą. Połączenie tych antagonistycznych żywiołów doprowadziło do powstania realizowanego od połowy lat 80. unikalnego cyklu obrazów-fotogramów, nazwanych później kopciogramami.
Grał na skrzypcach – improwizując – solo i w zespole. Był człowiekiem życzliwym, przyjaznym ale też zasadniczym, nieustępliwym. Był artystą samoistnym. Był auczycielem spolegliwym.